Η έννοια της πόλης είναι κάτι που απασχόλησε την τέχνη μου όταν ήμουν ακόμη έφηβη, καθώς από παλιά σχεδίαζα πόλεις, με ενδιέφερε η χαρτογράφηση και η προοπτική.
Με γοήτευαν όσα κρύβονται μέσα σε αυτές: τι υπάρχει στην επόμενη στροφή, πίσω από το παράθυρο, η «κουλτούρα» του φωταγωγού και του καυστήρα.
Ευτυχώς όμως είχα τα αντανακλαστικά να μην το κάνω μανιέρα. «Οταν ένας καλλιτέχνης αρχίζει και τελειώνει την καριέρα του με την ίδια εικόνα, προδίδει προσωπική αναπηρία, μια στέρηση τρομακτική. Μπαίνεις σε πολλά καθωσπρέπει σαλόνια και βλέπεις μοτίβα εκνευριστικά αναγνωρίσιμα. Αυτό δεν είναι τέχνη, είναι φασόν». Ξέρω την Αθήνα απ΄ έξω κι ανακατωτά. Οι αγαπημένες μου περιοχές αλλάζουν. Παλιά ήταν η Φωκίωνος Νέγρη, τώρα είναι η σημερινή γειτονιά μου, το Θησείο. Περνώντας κάθε φορά με το βεσπάκι μου από την Πλάκα θα ρίξω πάντοτε μια κλεφτή ματιά στην Ακρόπολη, «δεν σταματάει να με ξαφνιάζει».
Ως βέρος μετροπολιτάνος λοιπόν, νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια στην πόλη παρά στην ύπαιθρο: «Με γοητεύει αυτή η εξουσία, του να απλώσεις το χέρι και να σταματήσεις ένα λεωφορείο τεσσάρων τόνων που θα σε πάει εκεί που θέλεις, ή που θα βρεθείς στον έβδομο όροφο με το πάτημα ενός κουμπιού». Οταν έρχονται όμως εποχές σαν κι αυτή που ζούμε τώρα, τα δεδομένα αλλάζουν. Ξαφνικά νιώθεις ξένος μέσα στην ίδια σου την πόλη: «Μπορεί να ακουστώ σνομπ, όμως προσωπικά δεν τα ΄χω με τους ξένους που επέλεξαν να έρθουν εδώ για μια καλύτερη τύχη. Τα ΄χω με τους... Ελληνες ξένους, τους επαρχιώτες, ή με εκείνους που κουβαλούν επαρχιώτικη νοοτροπία. Είμαστε φυλή κακομαθημένη, δεν ζήσαμε στερήσεις, πάντοτε υπήρχε ένας τενεκές λάδι απ΄ το χωριό. Εχουν μαζευτεί 5 εκατομμύρια ανάγωγοι “Αθηναίοι” που κάνουν τα πάντα να χαλάσουν τη ζωή και τη διάθεση του διπλανού τους».
Είμαι λυπημένη με όσα συμβαίνουν γύρω μου, αλλά και χαρούμενη, καθώς τώρα είναι η ευκαιρία να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους: «Αν δεν αποκτήσουμε και τώρα την αίσθηση του μέτρου, δεν αξίζει να ζούμε σ΄ αυτόν τον τόπο». Σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική δημιουργία σε τόσο χαλεπούς καιρούς, πιστεύει ότι ίσως να είναι και δημιουργικό. «Σημαντικά κινήματα όπως η Αrte Ρovera στην Ιταλία, αλλά και η ποπ σκηνή της Αγγλίας, προέκυψαν σε στιγμές μεγάλης αναταραχής και ανέχειας. Κάτι τέτοιες ώρες οι καλλιτέχνες ανασκουμπώνονται και ψάχνουν νέα υλικά.
Το επάγγελμα του εικαστικού είναι μοναχικό. Στέκεται πολλές ώρες μόνος μπροστά στο καβαλέτο του, κλεισμένος στο εργαστήρι του. Δεν θα πήγαινα ποτέ σε μια διαδήλωση, αν και είμαι πολύ θυμωμένη με ό,τι συμβαίνει. Οσο περνούν τα χρόνια, νιώθω πιο ικανή να αποτυπώσω κάποια πράγματα μέσα από τη δουλειά μου και να τα φιλτράρω».
Τελικά, πόσο ανήμπορη νιώθει η τέχνη όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να καταρρέουν;
Μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όπως έχουν αναρωτηθεί τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι; «Μόνο η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Ενεργοποιεί την ευαισθησία σου, σε καθηλώνει. Πας σινεμά, βλέπεις μια ταινία που σε συναρπάζει και γυρνάς άλλος άνθρωπος στο σπίτι. Βλέποντας κάτι που σε ταρακουνάει, πώς μπορείς να βανδαλίσεις, να κάψεις, να φτύσεις στο πεζοδρόμιο; Τουλάχιστον για μια δυο μέρες σε λυτρώνει».
